نمی خوام خودمو گول بزنم. من اصلاً آدم مذهبی نیستم. نمی خوام هم باشم. قبلاً بودم. الان نیستم و میشه گفت از این بابت خوشحالم. زندگی ما هم مثل سلول های توی بدنه. زندگی ما هیچ ارزش خاصی نداره جز اینکه بخشی از یه ساختار بزرگتریم. این عقیده منه. نمی خوام با یه سری قصه که یکی با یکی دیگه دعوا کرد و آدم اومد زمین زندگی کنم. اما، مشکل اینجاست. اون لحضه ای که یه گلوله میخوره توی مغزت. اون لحضه ای که یه دفعه میبینی خونه تکون میخوره و با یه زلزله همه چیز روی سرت خراب میشه. اون لحضه ای که ... اون لحضه لعنتی همیشه منو عذاب میده. شاید بخاطر اینکه قبلاً تجربش کردم اما زنده موندم. و اون لحضه خیلی سخت بود. این کابوس رو نمیتونم حل کنم. وگرنه با خود زندگی یا مرگ مشکلی ندارم. فقط اون لحضه لعنتی
|